Ja hoor, een kapseis!

Ja hoor, ik ben omgeslagen. Met een Falcon-zeiltje. Wel een beetje mijn eigen schuld. Heel erg mijn eigen schuld. Helaas geen foto's want het gebeurde in het pikkedonker.
Op mijn vaste clubavond van Never Dry aan de Kralingse Plas in Rotterdam was op 6 maart 2019 alleen Iede mijn vaste kameraad aanwezig. Hij wilde wel varen, ik ook een beetje, maar ik was net hersteld van een gemene bronchitis dus riep ik op voorhand dat ik het 'rustig aan' wilde doen. Misschien dat ik daarom mijn Falcon-zeiltje opzette. Dan hoefde ik niet zo hard aan de bak.

Laveren
De wind was draaierig, viel soms helemaal weg en stak dan weer even op met eind windkracht 3. Eerst een stuk op halve wind, toen voor de wind, weer halve wind en het laatste stuk tegenwind. Ik maakte aanstalten op mijn zeiltje plat te gooien toen Iede uitdagend begon te roepen dat hij mijn blogs had bestudeerd en dat hij nu wel eens wilde zien hoe ik zou laveren tegen de wind. Dus vooruit, in het pikkedonker draaide ik op goed geluk van de wind af. Ik zag geen klap, dus evenmin of mijn zeiltje wel goed stond. En toen gebeurde het...
Een flinke windstoot kwam opeens van opzij, terwijl ik mijn zeiltje waarschijnlijk nog te dicht had staan vanwege de aan-de-windse koers. Een klassiek probleem waarvoor je altijd moet oppassen. Mijn Capella helde vervaarlijk over en ik dacht nog 'Jongen, je hebt nog een beetje bronchitis, je hoeft dit gevecht niet te leveren'. Dus besloot ik de schoot los te gooien. Dat deed ik iets te snel met als gevolg dat de hele santekraam nog vervaarlijker de andere kant op helde. Ik deed nog een slappe poging om te scullen (waarom geen hoge steun???) maar voelde al dat het onvermijdelijke ging gebeuren. Ik vond het eigenlijk wel best. Op de een of andere manier had ik wel de behoefte om eens lekker om te gaan. En zo geschiedde. Dankzij het zeil dat nu plat op het water lag, leek het of ik even op m'n zij bleef hangen. Daarna zakte ik heel langzaam verder naar beneden. Opeens herinnerde ik mij dat ik mijn brillenkoordje niet droeg. Dus drukte ik onder water met een hand mijn peperdure, gloednieuwe bril vast op mijn hoofd. En dus kwam ik niet toe aan een rol of zoiets. Het werd een wet exit.

Puntje
Iede vond het jammer. Ik had gewoon moet kloppen op de boot, dan had hij mij een puntje gegeven. Hij was immers vlakbij. Maar ja, ik vond mijn bril nog belangrijker. Iede wist zowaar de hele boot met zeiltje en al half terug te draaien om hem enigszins te legen. Hij kon natuurlijk alleen het verre puntje pakken zodat het zeil ongehinderd omhoog kon draaien. Na nog wat gehannes belandde ik weer in de boot met een heel hook. Iede vond het maar 'zo zo' gaan. 'Je hebt dat toch geoefend?' Ik merkte dat ik eigenlijk geen zin had om uit het water te komen. Ik vond het best lekker om even te ontspannen. M'n zwemvest drukte wel tegen m'n kin, ik had een Long John met goedkope anorak van € 34 (bij Declathon) aan, maar voelde me niet echt koud worden. Een wonder want later ontdekte ik dat ik de rits van mijn Long John open had gelaten om mijn pens te ruimte te geven.

Leuk
Enfin, spatzeil weer dicht, zeiltje alsnog plat en varen maar weer. Nu recht tegen de wind in zoals het hoort. Iede had het ondanks zijn strenge toon best naar zijn zin. Hij vindt het leuk om mensen uit het water te vissen. Volgens de juiste methoden. Het was inderdaad een goede reddingsoefening in het pikkedonker. 'Mijn week is weer goed!' schalde hij over het water.